Windhoek. Het is niet alleen de hoofdstad van Namibie en een van de hoofdlocaties in Tirza van Arnon Grunberg. Het is buiten dat ook nog eens een lekker biertje. Twee jaar geleden tijdens een vakantie in Zuidelijk Afrika wijst de reisleidster voor het eerst naar haar. “Van Castle (Zuid-Afrikaans bier) krijg ik de volgende dag hoofdpijn, maar van Windhoek wil ik de dag erna alleen maar meer”. Ik ben op slag verkocht.
Door het procentje minder in het alcoholpercentage (4% slechts) glijdt ze makkelijk de keel in. Dat ze goudgeel is, neem ik maar aan, want ze zit in de fles of glijdt door mijn slokdarm. Je drinkt haar ook uit de fles. Een tap kennen ze in Zuidelijk Afrika niet. Overschenken naar een glas? Nee, de fles is haar thuis.
Haar donkergroene etiket en dito fles doen de blonde Deense Carlsberg vermoeden als je haar bij de slijter ontwaart. Van dichtbij is er echter de herkenning. Het maakt haar zo mooi en mysterieus. Ze smaakt als een Grolsch, maar met de zon op je bol en giraffen en olifanten aan de horizon is ze alles wat je in een mooie vrouw lekker biertje zoekt.
Ik ontmoet haar nog één keer in een winkeltje aan de Oudegracht in Utrecht. Verstopt tussen een klas Belgische meiden. Voor twee euro de fles ben ik weer even met haar samen. We halen oude herinneringen op, het is ouderwets gezellig. Voorlopig de laatste keer, want ze is weer thuis. Windhoek.
