Het was mijn dagje niet op kantoor. Volgens mij wel tien tafelvoetbalpotjes op de mat gelegd en er jammerlijk genoeg niet eentje van gewonnen. Welke combinatie er ook tegenover me stond, homo-vrouw, vrouw-vrouw of homo-grijs. Iedere keer stond ik met lege handen op de werkvloer. Ik beraad me erover om mijn collega, medestagiair en teamgenoot Steef op de transferlijst te zetten. Of ben ik toch gewoon zelf de boosdoener?
Mijn Transformers-mok meerdere malen per dag vullen met cappucino: geen goed idee. Mijn maag en ook mijn mondje worden bruinwit geasfalteerd door die automatische fabricage. Bovendien bleek het ook nog eens slecht voor de conditie. Hmm slechte conditie, ook een reden waarom ik niet wist te winnen vandaag? Niet ontoevallig dat voetballers thee drinken in de rust in plaats van een bakkie pleur.
Last but not least kijkcijfers die er niet om logen van zowel Sister Act als Derde Klasse D. Zelfs Reporter, dat normaal door een select (en nu ik zelf ook gekeken heb ook intellectueel) gezelschap wordt bekeken, kwam nog aardig in de buurt van de 300 K van zowel de zussen als de losers van Rob Jacobs. Consternatie op de werkvloer, programmamakers die met en macht aan ramen liepen te wrikken om zichzelf in de binnentuin te werpen. Het zijn taferelen waar ik als vaste bewoner nu van de derde verdieping toch opeens met m’n neus bovenop zat. Gelukkig kwam de KRO paus langs om ons allemaal gerust te stellen. Al liep hij met een bewussie langs mij heen. Even kruisten onze blikken en was er een erkennend knikje met het hoofd. Hoi weblogconcurrent, erg leuk wat je doet, maar euh aan het einde van de rit ben ik de blogkoning!
Ik had echter geen frictie nodig om de dag happy te besluiten. Net als gisteren in de ArenA vond het mooiste momentje buiten de (af)werkplaats plaats. Dit keer geen oordopjes nodig om het te beleven, ik hoefde alleen maar op tijd in het busje terug naar ‘t station te stappen om te krijgen waar ik de dag al een flink tijdje aan zat te denken.
