Archive for the ‘life’ Category

Pappie Lips


2012
07.18

Pappie Lips

Een naam van een rapper, een DJ, een act. Een act die ik binnenkort op zal voeren: manager van een project. Houdt deze Pappie kraantje in bedwang met behulp van mattie Luier. Een project met multi-culti trekjes. Zijn bruin-geel-witte productie belandt iedere dag samen met Luier in de emmer.

Doch het hoofdpodium is het streven, want de emmer staat backstage. Geef ik het project een duwtje naar voren. Houd ik hem staande als het moet. Brabbelt ie wat onsamenhangends, dan timmer ik het dicht met een beat en op de achtergrond een koor.

Een koor met een varia aan stemmen. Hoog, laag, bitterzoet. Zo’n project zagen ze niet eerder. Dankzij gewiekste marketing vergeten dat het project niet meer is dan een cover uit Pappie’s hoge hoed.

Een project dat geen naam mag hebben die een ieder snel vergeet. Zulu, Eljiro Conjo (kort weg EC) of Apoca moet het worden. Een artiestennaam die het gros van zijn concullega’s direct verbleekt. Mochten ze donkere dreads hebben, dan zijn die straks blonder dan de lokken van Pappie Lips.

Zoals een groot artiest betaamt neemt het project het met de klok niet te nauw. Staat ie voor de 5e in de agenda, maar hij kijkt wel wat ie doet. De fans niet te snel pleasen. Pas komen als echt iedereen op je wacht. Regel ik in het voorprogramma een ouderwetse Crööner. Rondt Marco Borsato het met één nummertje af. Trek allen een gepast blousje aan, want Marco bekent dan kleur. Puff Daddy wilde eerst ook nog komen, maar werd na zijn naamsverandering verplicht geschrapt.

Uiteindelijk is het project echter vrij om te kiezen. Zegt Pappie tegen een carriere als voetballer echt geen nee. Bereid ik hem al vroeg voor op de belangrijkste zaken van het voetballeven. Gooien we dartpijltjes naar de kinders, steken we vuurwerk af in bad en mocht ie op school goede cijfers halen dan vieren we dat met zijn sixpack en borstkas ontbloot.

Laat Evert ten Napel maar alvast warm draaien. We zijn er toch al ingetuimd. Voor de laatste keer zijn bingo. Met recht een passend slot. ‘En daar komen ze weer! Goeie genade! Een oorkaan van geluid! Comedy Capers-achtige taferelen. Dat kan er ook nog wel bij! Menneke, menneke. Als een duveltje uit een doosje. Die dekselse…’

‘Het zal nog lang onrustig blijven in huize Lips.’

Dag jij met die rode neus


2011
05.05

halong

Een koffer vol dagelijkse beslommeringen. Ik laat het achter op de campus, in de bus en in de trein.

Dag dove dwerg.
Dag vrouw met mannelijk uiterlijk. Jij die immer hard denkt en dus ook praat.
Dag jij met die rode neus. Al dronken voordat de dag begint.
Dag schilder.
Dag Joegoslaaf.
Dag grote vrouw gekleed in zwart.
Dag talentjes van PSV. Jullie breken helaas niet door.
Dag jongen met die pleister op het lelletje van je oor.
Dag Abdul look-a-like.
Dag Abdul.

Ik ben er even niet.

Ik pak mijn rugzak en bereid me voor op een rol die Vietnam (h)eet.

Zodat ik vanaf zondag iedere morgen zeggen kan: “Goodmorning Vietnam!”

We gaan weer naar huis!


2010
07.01

Port Elizabeth

Vrijdag gaat het gebeuren. Onze jongens komen thuis. Een leed, niet te vermijden. Een tegenstander, ongekend. Weerspiegeling van Bert’s haren op de jus van de ploeg. In een land waar veel zwart is bleek dat grijs vaak genoeg. Doch wat heb je aan grijs als je alle kleuren van de regenboog ontmoet. Dansend op het groen, langs de lijn en tot huisnummer laatst van de straat. Het is een pijnlijk beeld, maar te voorzien was het wel.

Het speelde de nodige potjes. Onderkoeld, maar rollend met gemak. Naar weer een volgende ronde en ook stad. Mijn hoofd langzaam gekneed tot een Jabulani van plastic, bloed en vlees. In PE verlies ik de controle. Geef ik het uit eigen hand. Het kwik van het balbezit stijgt naar temperaturen die ze zelfs in de tropen slechts zelden zien. Ik zwabber voordat ik buig voor de ware kampioen. Een bekende op een groot toernooi. Heimwee is de naam.

Niet dat ik verlang naar Greg of Demy weer op een trainingsveld te Amsterdam. Op jacht naar kampioenenbalmiljoenen en het prakje van moeder de vrouw. Ik verlang naar de stad waar het toneel zich voltrekt. Een zesnullenstad waar ik iedere bewoner een seconde mocht ervaren. Strandzandkorrels tussen mijn tenen. Zwembaddruppels in mijn oor. Zoete herinneringen aan het theater van morgen. Niet alleen dankzij buurmannen Coca Cola en Cadbury chocola.

In het stadion van mijn herinnering bouw ik morgen een extra ring. Zodat ik het in de schittering van mijn afwezigheid ook van ver nog kan zien. Een gesuikerde laag in mijn geheugen. Vol zoete wraak en goals van marsepein. Gevuld met deeg voor stevigheid en voor de vetheid room.

Terug naar start. Verlaat mijn werkplek zonder te betalen voor dat gemiste uur. Laat het toernooi nu echt beginnen! Een gouden rand om Oranje die zich ontwikkelt uit de wikkel van Cadbury’s chocola. Voor Brazilie rest slechts een zero. Niet eens die van Coca Cola.

Oh sapperdejosia, saperdiejee jee jee hollady joo!


2010
05.18

Gekleurd vuilnis

Amsterdam. Negen dagen lang. Te bewonderen in geur en kleur. 4D als het ware en daarmee Oscarmisser Avatar één dimensie voorbij. Doch voordat een ieder het geroken heeft en de records van Avatar zijn verbroken, is de lucht al weer geklaard. Is er een pot gevonden waar geld uit kan en vuilnis in. Zodat we weer terug bij af zijn bij een plat en schoon Amsterdam(s):

Oh sapperdejosia, saperdiejee jee jee hollady joo!