Archive for the ‘football’ Category

Pappie Lips


2012
07.18

Pappie Lips

Een naam van een rapper, een DJ, een act. Een act die ik binnenkort op zal voeren: manager van een project. Houdt deze Pappie kraantje in bedwang met behulp van mattie Luier. Een project met multi-culti trekjes. Zijn bruin-geel-witte productie belandt iedere dag samen met Luier in de emmer.

Doch het hoofdpodium is het streven, want de emmer staat backstage. Geef ik het project een duwtje naar voren. Houd ik hem staande als het moet. Brabbelt ie wat onsamenhangends, dan timmer ik het dicht met een beat en op de achtergrond een koor.

Een koor met een varia aan stemmen. Hoog, laag, bitterzoet. Zo’n project zagen ze niet eerder. Dankzij gewiekste marketing vergeten dat het project niet meer is dan een cover uit Pappie’s hoge hoed.

Een project dat geen naam mag hebben die een ieder snel vergeet. Zulu, Eljiro Conjo (kort weg EC) of Apoca moet het worden. Een artiestennaam die het gros van zijn concullega’s direct verbleekt. Mochten ze donkere dreads hebben, dan zijn die straks blonder dan de lokken van Pappie Lips.

Zoals een groot artiest betaamt neemt het project het met de klok niet te nauw. Staat ie voor de 5e in de agenda, maar hij kijkt wel wat ie doet. De fans niet te snel pleasen. Pas komen als echt iedereen op je wacht. Regel ik in het voorprogramma een ouderwetse Crööner. Rondt Marco Borsato het met één nummertje af. Trek allen een gepast blousje aan, want Marco bekent dan kleur. Puff Daddy wilde eerst ook nog komen, maar werd na zijn naamsverandering verplicht geschrapt.

Uiteindelijk is het project echter vrij om te kiezen. Zegt Pappie tegen een carriere als voetballer echt geen nee. Bereid ik hem al vroeg voor op de belangrijkste zaken van het voetballeven. Gooien we dartpijltjes naar de kinders, steken we vuurwerk af in bad en mocht ie op school goede cijfers halen dan vieren we dat met zijn sixpack en borstkas ontbloot.

Laat Evert ten Napel maar alvast warm draaien. We zijn er toch al ingetuimd. Voor de laatste keer zijn bingo. Met recht een passend slot. ‘En daar komen ze weer! Goeie genade! Een oorkaan van geluid! Comedy Capers-achtige taferelen. Dat kan er ook nog wel bij! Menneke, menneke. Als een duveltje uit een doosje. Die dekselse…’

‘Het zal nog lang onrustig blijven in huize Lips.’

We gaan weer naar huis!


2010
07.01

Port Elizabeth

Vrijdag gaat het gebeuren. Onze jongens komen thuis. Een leed, niet te vermijden. Een tegenstander, ongekend. Weerspiegeling van Bert’s haren op de jus van de ploeg. In een land waar veel zwart is bleek dat grijs vaak genoeg. Doch wat heb je aan grijs als je alle kleuren van de regenboog ontmoet. Dansend op het groen, langs de lijn en tot huisnummer laatst van de straat. Het is een pijnlijk beeld, maar te voorzien was het wel.

Het speelde de nodige potjes. Onderkoeld, maar rollend met gemak. Naar weer een volgende ronde en ook stad. Mijn hoofd langzaam gekneed tot een Jabulani van plastic, bloed en vlees. In PE verlies ik de controle. Geef ik het uit eigen hand. Het kwik van het balbezit stijgt naar temperaturen die ze zelfs in de tropen slechts zelden zien. Ik zwabber voordat ik buig voor de ware kampioen. Een bekende op een groot toernooi. Heimwee is de naam.

Niet dat ik verlang naar Greg of Demy weer op een trainingsveld te Amsterdam. Op jacht naar kampioenenbalmiljoenen en het prakje van moeder de vrouw. Ik verlang naar de stad waar het toneel zich voltrekt. Een zesnullenstad waar ik iedere bewoner een seconde mocht ervaren. Strandzandkorrels tussen mijn tenen. Zwembaddruppels in mijn oor. Zoete herinneringen aan het theater van morgen. Niet alleen dankzij buurmannen Coca Cola en Cadbury chocola.

In het stadion van mijn herinnering bouw ik morgen een extra ring. Zodat ik het in de schittering van mijn afwezigheid ook van ver nog kan zien. Een gesuikerde laag in mijn geheugen. Vol zoete wraak en goals van marsepein. Gevuld met deeg voor stevigheid en voor de vetheid room.

Terug naar start. Verlaat mijn werkplek zonder te betalen voor dat gemiste uur. Laat het toernooi nu echt beginnen! Een gouden rand om Oranje die zich ontwikkelt uit de wikkel van Cadbury’s chocola. Voor Brazilie rest slechts een zero. Niet eens die van Coca Cola.

Michels & Co


2009
05.13

michels

De zoektocht naar een trainer. Nieuw en fijn van stof. Met een cv gevuld. Veel voller dat dan van mij. Gevuld met prijzen. Goede referenties overal. Die trainer wil worden van wespennest Ajax boven alles. Bovenal.

Geen Co voor mij. Al veroordeeld door zijn eigen naam. Die van slechts de assistent. Het aanhangsel erbij. Een man te nimmer aangezien voor heel. Via Louis kwam ie binnen, ooit. Doch de beste plaats naast die platte neus is vergeven nu. Ingenomen door een vrouw. Een vrouw met trefwoord Truus. Niet langskomend bij een bel: “He trainer, kan je helpen? Effe, nu, zo.”

Mijn stem zou voor Michels zijn. Een zoon van god. Nog voordat hij ‘t grasveld voor het laatst met befaamd vleugelspel verliet. Ik blaas hem nieuw leven in. Nee, ik deed ‘t al! Ik, Rinus, samen. Onze tegenstander hapt naar adem. Onze eigen speler naar een prijs. Onze baby naar een sneetje koek. Peijnenburg. Van wat als een ode aan een trainer begon is nu in een commercial voor ontbijtkoek verzandt.

Voetbal. Commercie. Geen plek voor mij. Niet in het exclusieve assortiment der succesvollen. Niet in de reeks der Euroshoppers. Jinne onhoorbaar tussen vreugdemijmeringen over Johan, Rinus en Louis. Doch wel hoorbaar op het internet. Als de man die Rinus deed. Voor even. Met gevoel. Mijn stem. Ik was Rinus!

Lang leve de grijze muis!


2009
04.21

muis

Hier had het zo moeten staan. Een betoog voor mijn liefde voor Ajax. Ondanks alles. Alles liever dan het grijze muizenbestaan. Van Dirk en zijn klappers. Dirk en de boksersneus. Dirk en het overschatte gespuis. Kampioen geworden door gewoon te zijn. Met een schamel aantal treffers tegen en ook wel voor. Ver beneden de gemiddelde rentes berekend door een geitenwollensokkenbank.

De muis leek zich het ook nog even te beseffen op een zwoele zaterdagavond. “Ik als muis, de beste, dat kan toch niet?” Doch de gewonde roodwitte Amsterdamse kater wist zich een dag later met de situatie geen raad. Geen laatste trekking uit de stuip, maar met nog rodere oortjes dan normaal weer op weg naar huis. Afgeblaft door een Eindhovens keffertje. Het besef dat er meer goeds uit Eindhoven komt dan slechts Jinne himself.

Nordin, Ibrahim & co lieten de brommers helaas eenmalig staan en gingen er met de punten vandoor. Zonder racket werd de kater met een tennisscore afgeserveerd. Bassie vertwijfeld en met een nieuwe trademark tekst achterlatend. “Allememaggies! Ik snap het niet, maar ik begrijp het ook niet!”

Helemaal niks dit seizoen voor Bassie, niks voor Ajax, niks voor mij.

Biebiedebiedebiede!