Zaterdag jongstleden. Me voor het eerst in mijn leven in een smoking gehezen. Ik ben er zowaar niet ontevreden mee.
Archive for the ‘clothing’ Category
I went to Portugal to ride a wave and…
2009
06.16
06.16
…all I got was this colorful but great pair of flip-flops.
Immers wat blijft zijn golven die komen en een reislustige Jinne die gaat. Doch slippers komen en zullen na een zomer bedrijvig pronken weer vergaan. Als mijn nieuwe aanwinst geen stem had, waren ook deze zonder Jinne’s glorie daar in de winkel blijven staan.
Echter ze spraken luid, ze schreeuwden zelfs: “Neem mij, neem mij!” Ze hadden mijn maat. Derhalve heb ik nu een maatje voor een on-Nederlandse warme dag. Met drie paar slippers in bezit ben ik nu wel zo stoer om te durven zeggen: “Ik kan de hele vaderlandse zomer door!” Voor iedere tropische dag een verschillend paar.
Portugese eigenaardigheden te over overigens waar Jinne nog meer geen não tegen zeggen kon:
- de geur van een boom, ondefineerbaar welk
- jus, vers van de pers
- croissants, nog lekkerder dan die van Danerolles
- Nespresso voor mijn slaperige hoofd
- een duik in de Atlantisch Oceaan (ook al werd die nog in begin zo vaak verward met de Middellandse Zee)
- een luierig verblijf op menig strand
- restaurant Vila Velha te Sagres voor een warm avondmaal met goddelijk koel slot
- vers gedraaid walnotenijs met geflambeerde banaan en een saus van chocola (toetjes zijn dankzij Vila Velha weer aan mij besteed)
- Het diner an sich
- Sagres, te drinken bij de liter
- Lidl, voor dat ene avondje romantisch koken thuis
- bedden met dromen voor twee
En natuurlijk mijn reisgenootje, mijn chauffeur, mijn Doornroosje, mijn Aissati. Zonder haar was het tripje over de grens maar half zo leuk geweest.
Was er dan geen enkele wanklank te horen Jinne in dat (te) gekke Portugal? Ja, toch wel. Immers op de vraag wat de naam was van dat prachtige volle glas met fruit geef ik helaas niet thuis. Tja, hij was van het huis; de wijn. Alleen daar kan je zo weinig mee.
Enige redding: de Algarve nog een keer!
Daar zeg ik geen não tegen!
Ik druk Mr. T op het hart
2009
05.25
05.25
Niet zo lang geleden. Mijn neefje was de verwondering over de afritsbroek net voorbij. Hij stapte over van broek naar shirt. Naar een der hoofdrolspelers daar. Prijkend op mijn borst. Het neefje bekeek mijn shirt nog eens goed en vroeg zich af: “Prijst die zwarte meneer nu niet allemaal ovens aan?”
B. A. Baracus, Mr. T of Laurence Tureaud. Zoals alleen zijn familie hem nog kent. Chaffeur van het karakteristieke busje. Zwart met de rode streep. Een bolide van het merk GMC. Een bij tijd handig feitje, opgeslagen in mijn eigen brein. Dat van een freelance quizeditor. In opdracht van Himes. Voor alle autoquizzers van Nederland een vraag, voor mij een euro waard.
Het verval van een hardman. Een held. Al van de blingbling voordat er rappers bestonden. Een neger niet van stoere praatjes, maar vooral van stoere daden. Zelfs mijn zus liet de dolfijnen van het Dolfinarium links liggen toen B.A. en zijn matties in Harderwijk, of all places, landden.
Nu land ik mijn televisie snel op een ander kanaal als Mr. T verschijnt. Om mijn tranen te vermijden. Om te vergeten dat mijn jeugd langzamerhand verloren gaat. Gezond zal hoogstens voor even het salaris zijn dat op Mr. T’s giro strandt. Vertrouwen in de gezondheid van de oven doe ik niet. Een muur doorbreken? Mr. T krijgt het, na het nuttigen van een ovenmaaltijd, niet meer voor elkaar. Maaltijden bakken allicht niet meer aan, maar wat is Mr. T nou zonder donker randje?
Dus het wordt tijd dat ik naar Harderwijk ga. Weer zoals vroeger. Ik, met de borst vooruit. Mr. T voorop. Deze keer stappen we niet uit een heli. Nee, gewoon uit een Ford Ka. Doch ik zing wel op mijn hardst: Ta-ta-ta-ta taa-taa-taa! Dat stoere mannen nooit verplicht in de keuken moeten staan!
I want to be in America!
2009
03.13
03.13
Amerika! Het land waar een gekleurde man zich een All-Star waant in de schoenen van de president. Het land ook waar je zelf meer dan alleen een wit voetje kunt halen in je eigen, selfmade, bonte en superdeluxe All-Stars!
Bij ieder bezoek aan de sterrensite laat ik me weer misleiden. Misleiden dat het mogelijk is om als Europeaan mijn voet in zo’n prachtig uniek exemplaar te laten glijden. Ik kom bedrogen uit. De Europese schoenmaat is slechts voor die Europeanen die vanwege de All-Star mogelijkheden al een Greencard kwamen halen. De Greencard, ongetwijfeld nu ook reeds lang verkrijgbaar in roze bloemetjesmotief.
Moeten wij dan wachten totdat wij ook een bont ventje hebben als baas van het land? Mijn hemel, dat gaat tuurlijk niet gebeuren. Au contraire, ze worden straks natuurlijk allemaal gebleekt! De ene blonde houdt immers niet zoveel van kleuren als de ander. Dus gaat allen naar de dichtbijzijnde All-Stars dealer en slaat die nog aanwezige bonte exemplaren in! Of ga naar Amerika (Geert)!
