Aan de scheurkalender van 2010 hangen nog slechts twee velletjes. De maag is uitgerekt. Het kerstweekend laat zijn sporen na. In de projectruimte een man of veertig. Ze leggen een flinke bodem voor de nieuwjaarsbubbels van de dag van morgen. Het is duidelijk welk voornemen voor 2011 iedereen op zijn lijstje zetten kan.
In mijn eigen kerstweekend verloor menig boer nog een beest uit de stal en werd de zee wat ruimer voor de vissen die bleven. Nu worden de bambi’s in het woud beschermd door een diepe sloot soep, een stoere rij champignons en als je denkt alle hindernissen al gehad te hebben een explosief toetje toe.
Met een lepel in de soep en een neus in de warme dampen trekt men in de verhalen aan tafel naar de houten bankjes van een sauna. Met Ullrich zwetend in een kraakpand of Pelle bijna dood op straat na een nakende botsing met een naderende auto na een bezoek in het Noorden aan zo’n heet houten kot. In Lapland prijken sinds die dag nieuwe borden voor overstekend wild. Geen gewei meer in het midden van een rode waarschuwingrand, maar de kale bol van Pelle met daarbij de kreet: ‘Päs öp!’
Op ons bord prijkt na de soep een Overvechtse gele flat aan aardappels met kaas. Geflankeerd door die stoere champignons, beschermers van het vlees. Zelfs met vijf grote mannenmonden en met Marjoke erbij de creativiteit van een vrouw van stand moeten we ons voor het geheel slopen van deze muur toch gewonnen geven.
De wetenschap wat nog komen gaat. Uit de Allerhande een knallend slot. Gevuld met cake en witte chocola. Slechts te ontmantelen door delicate mondjes. Vrouwenmagen met een plekje vrij. Na de Bom Blanche ploft de broek van zelfs de grootste eter tevreden en verzadigd open.
De lepels krijgen een likje van de tong, een liefkozend kopje en laten zich daarna gewillig baden in ecologisch sop. Voor zij die blijven resteert een laatste keuze: Film 1, film 2 of toch een vertrouwde duik in een warm eigen huis.
Het lot heeft moeite met beslissen dus ik ga voor optie 4. Ik treed toe tot de tipi in de tuin. De woorden rond het vuur worden gevangen in de blues. Ooh Klopvaart! Hallelujah! Kirsten schuift aan als eerste fan.
Om de stembanden voor wensen in het nieuwe jaar te sparen verlaten we om klokslag twaalf uiteindelijk toch de tent. In de projectruimte draait de projector een allerlaatste ronde. De film van 2010 is aan zijn end.
Dit verslag verscheen ook in De Klopper.
