Het laten groeien van een baard. Voor velen een bron van creativiteit. Het prikt. Het kriebelt. Leidraad tot wat moois. Voor mij slechts kriebels op mijn kin. Kriebels op mijn wang. Doch met mijn gelaat weer glad blijft ook mijn blog nog kaal. Geen zwarte draden die uit mijn toetsenbord schieten. Schrijven wil even niet. Alsof de grote drie die nog moet komen, toch al is gearriveerd.
De kadans van mijn werk, slechts doorbroken door het ritme van muziek. Muziek van mannen met baarden. Mannen met namen: Thomas, Patrick, Kjartan en soms ook Mauro. Mannen die zingen. Met in hun handen een gitaar of onder hun vingers glanzende toetsen wit en zwart. Ze kleuren mijn leven en vullen nu op mijn blog het lege gat.
