Soms is het maar goed dat je zelf nog weet dat je er geweest bent, want deze foto die Jort met mij wilde laten maken slaat natuurlijk nergens op.
Gelukkig is de KRO een Radio & Televisie Omroep en geen Fotografie Omroep.
Hint: Als je goed luistert weet je me te vinden.
Ja, vergeet de flip die Paul de Leeuw probeerde het leven zuur te maken en zich daardoor zelf letterlijk voor lul zette. Het oog wil immers ook wat. En dan niet zo’n worstje, met haartjes die nog geplukt moesten worden.
In de VS doen ze dat beter. Ja, het is not all kommer and kwel wat daar vandaan komt. Zet een streep door streaker en maak er vrouwelijke stripper van en opeens heb je een briljant concept. Zo’n dame op een afstandje of op schoot, geheid vind je ‘t geil zo’n stukje tofu, kikkererwtenburger met een glas sojamelk op en naast je brood.
All powered by Bloot!
Op zoek naar een goed boek was hij daar opeens weer: I.M. Ik was gehaaid gevlogen door Art 285b en vervloekte de lezers van Bol. Liefhebbers van Tirza bestelden immers ook dat boek, echter nimmer beleefde ik aan Art 285b ook maar een of andere lol. Jonge meesters op het concertpodium, maar vaker in cafe. Met als hoofdmoot en hoofdzaak: de hoofdpersoon deed het overal maar mee. Stalkte bovendien, anders had ie wellicht nooit Artikel 285b op z’n deurmat kunnen zien.
De opvolger Gehaaid haalde niet eens het einde, zelfs niet gehaaid. Halverwege en na eindeloos hengelen naar tekstuele vissen was ‘t tijd om de rest te willen missen.
Dus maar op een bekende naam vertrouwen. Joris van Casteren, daar mocht ik wel op bouwen. Ook al had hij ‘Een vreselijk land’ voor een groot deel niet zelf geschreven, ‘De man die 2 1/2 jaar dood lag’ was in ieder geval in mijn geheugen blijven kleven. Heerlijke verhalen, bleef er in dwalen en wist in up tempo het einde van ‘t boek te behalen.
Doch helaas, maar niet misschien frappant. Het beste verhaal, kwam misschien wel van zijn hand. Alleen jammer genoeg al gelezen, dus moest het leukste stukje wel van een ander wezen.
Ischa Meijer. Bekend als de goede interviewer, de beste wellicht. Het werd ons Minor Journalisten nog tijdens de lessen Interviewen onderricht. Ook als schrijver vrij bekwaam, onder De Dikke Man vierde hij nog zijn faam. Al jaren dood, maar de herkenning in zijn artikeltje was groot. Waar men in andere artikeltjes tot ver in detail trad, was het bij hem slechts gissen naar hoe ‘t precies zat. Ik wist, zo wil ik ook wel schrijven. Of moet ik zeggen: zo deed ik ‘t al een beetje. Ik wil alleen niet te toren blazen, weet je, weet je, weet je.
Naar de hoeren hoef ik niet perse en heb ook geen verlangen naar een postuur dik en klein, ik heb slechts een vraag: Wie wil nu graag mijn Connie Palmen zijn?
Jezus, zeggen ze op ‘t werk dat er iets bestaat als Witte Donderdag, de dag voor Goede Vrijdag. Denk ik: He, ook weer wat geleerd. Blijkt ook dat weer een leugentje te zijn van de vroegere Joran van der Slootjes (aka de schrijvers van de bijbel). Het is gewoon Witte Pasen!
Jezus, Witte Pasen. Zo kan ik het vinden van eieren op zeker wel vergeten. Net zoals na gisteren ik ook ‘t behalen van de titel in de Eredivisie wederom kon vergeten.
Alleen zo’n eitje kan ik makkelijk uit mijn hoofd zetten, echter die titel. Deze smaakt veel lekkerder dan zo’n gekookt eitje op Paaszondag. Het begint me echter steeds meer moeite te kosten om de smaak van winst te heugen.
De goede ouwe tijd. Voetbal bij de NOS, bord op schoot en Chivu met de schaal in zijn handen. Wederom maar weer geloven (geloven, toverwoord bij de KRO) dat het volgend seizoen beters gaat. Met de opvolger van JC straks aan de leiding moet het goed gaan, toch?
