Pappie Lips

2012
07.18

Pappie Lips

Een naam van een rapper, een DJ, een act. Een act die ik binnenkort op zal voeren: manager van een project. Houdt deze Pappie kraantje in bedwang met behulp van mattie Luier. Een project met multi-culti trekjes. Zijn bruin-geel-witte productie belandt iedere dag samen met Luier in de emmer.

Doch het hoofdpodium is het streven, want de emmer staat backstage. Geef ik het project een duwtje naar voren. Houd ik hem staande als het moet. Brabbelt ie wat onsamenhangends, dan timmer ik het dicht met een beat en op de achtergrond een koor.

Een koor met een varia aan stemmen. Hoog, laag, bitterzoet. Zo’n project zagen ze niet eerder. Dankzij gewiekste marketing vergeten dat het project niet meer is dan een cover uit Pappie’s hoge hoed.

Een project dat geen naam mag hebben die een ieder snel vergeet. Zulu, Eljiro Conjo (kort weg EC) of Apoca moet het worden. Een artiestennaam die het gros van zijn concullega’s direct verbleekt. Mochten ze donkere dreads hebben, dan zijn die straks blonder dan de lokken van Pappie Lips.

Zoals een groot artiest betaamt neemt het project het met de klok niet te nauw. Staat ie voor de 5e in de agenda, maar hij kijkt wel wat ie doet. De fans niet te snel pleasen. Pas komen als echt iedereen op je wacht. Regel ik in het voorprogramma een ouderwetse Crööner. Rondt Marco Borsato het met één nummertje af. Trek allen een gepast blousje aan, want Marco bekent dan kleur. Puff Daddy wilde eerst ook nog komen, maar werd na zijn naamsverandering verplicht geschrapt.

Uiteindelijk is het project echter vrij om te kiezen. Zegt Pappie tegen een carriere als voetballer echt geen nee. Bereid ik hem al vroeg voor op de belangrijkste zaken van het voetballeven. Gooien we dartpijltjes naar de kinders, steken we vuurwerk af in bad en mocht ie op school goede cijfers halen dan vieren we dat met zijn sixpack en borstkas ontbloot.

Laat Evert ten Napel maar alvast warm draaien. We zijn er toch al ingetuimd. Voor de laatste keer zijn bingo. Met recht een passend slot. ‘En daar komen ze weer! Goeie genade! Een oorkaan van geluid! Comedy Capers-achtige taferelen. Dat kan er ook nog wel bij! Menneke, menneke. Als een duveltje uit een doosje. Die dekselse…’

‘Het zal nog lang onrustig blijven in huize Lips.’

Bookmark and Share

We used to wait

2012
06.07

atlanta_meisje_bank2

We wachten
We kreunen
We steunen
Op de auto, rollator, muur
We wachten
Op de centen
Op die ene
Op dat heimelijke van thuis of een vlucht er ver vandaan
Wacht
Hij komt
Zoals altijd
De golf die ons het wachten doet vergeten

Mijn foto’s die deze tekst begeleiden in het kader van de cursus Digitale Fotografie II zijn zondag 10 juni van 2 tot 4 te zien bij CREA. Als ook de foto’s van mijn medecursisten.

Komt dat zien!

Bookmark and Share

Dag jij met die rode neus

2011
05.05

halong

Een koffer vol dagelijkse beslommeringen. Ik laat het achter op de campus, in de bus en in de trein.

Dag dove dwerg.
Dag vrouw met mannelijk uiterlijk. Jij die immer hard denkt en dus ook praat.
Dag jij met die rode neus. Al dronken voordat de dag begint.
Dag schilder.
Dag Joegoslaaf.
Dag grote vrouw gekleed in zwart.
Dag talentjes van PSV. Jullie breken helaas niet door.
Dag jongen met die pleister op het lelletje van je oor.
Dag Abdul look-a-like.
Dag Abdul.

Ik ben er even niet.

Ik pak mijn rugzak en bereid me voor op een rol die Vietnam (h)eet.

Zodat ik vanaf zondag iedere morgen zeggen kan: “Goodmorning Vietnam!”

Bookmark and Share

Het laatste avondmaal

2011
02.07

markt marrakech

Aan de scheurkalender van 2010 hangen nog slechts twee velletjes. De maag is uitgerekt. Het kerstweekend laat zijn sporen na. In de projectruimte een man of veertig. Ze leggen een flinke bodem voor de nieuwjaarsbubbels van de dag van morgen. Het is duidelijk welk voornemen voor 2011 iedereen op zijn lijstje zetten kan.

In mijn eigen kerstweekend verloor menig boer nog een beest uit de stal en werd de zee wat ruimer voor de vissen die bleven. Nu worden de bambi’s in het woud beschermd door een diepe sloot soep, een stoere rij champignons en als je denkt alle hindernissen al gehad te hebben een explosief toetje toe.

Met een lepel in de soep en een neus in de warme dampen trekt men in de verhalen aan tafel naar de houten bankjes van een sauna. Met Ullrich zwetend in een kraakpand of Pelle bijna dood op straat na een nakende botsing met een naderende auto na een bezoek in het Noorden aan zo’n heet houten kot. In Lapland prijken sinds die dag nieuwe borden voor overstekend wild. Geen gewei meer in het midden van een rode waarschuwingrand, maar de kale bol van Pelle met daarbij de kreet: ‘Päs öp!’

Op ons bord prijkt na de soep een Overvechtse gele flat aan aardappels met kaas. Geflankeerd door die stoere champignons, beschermers van het vlees. Zelfs met vijf grote mannenmonden en met Marjoke erbij de creativiteit van een vrouw van stand moeten we ons voor het geheel slopen van deze muur toch gewonnen geven.

De wetenschap wat nog komen gaat. Uit de Allerhande een knallend slot. Gevuld met cake en witte chocola. Slechts te ontmantelen door delicate mondjes. Vrouwenmagen met een plekje vrij. Na de Bom Blanche ploft de broek van zelfs de grootste eter tevreden en verzadigd open.

De lepels krijgen een likje van de tong, een liefkozend kopje en laten zich daarna gewillig baden in ecologisch sop. Voor zij die blijven resteert een laatste keuze: Film 1, film 2 of toch een vertrouwde duik in een warm eigen huis.

Het lot heeft moeite met beslissen dus ik ga voor optie 4. Ik treed toe tot de tipi in de tuin. De woorden rond het vuur worden gevangen in de blues. Ooh Klopvaart! Hallelujah! Kirsten schuift aan als eerste fan.

Om de stembanden voor wensen in het nieuwe jaar te sparen verlaten we om klokslag twaalf uiteindelijk toch de tent. In de projectruimte draait de projector een allerlaatste ronde. De film van 2010 is aan zijn end.

Dit verslag verscheen ook in De Klopper.

Bookmark and Share